In de klas
Tijdens een optreden in de klas zei één van de kinderen aan het einde van het liedje. “Ik weet wat die olifant heeft! Hij is dyslectisch, net als ik!” Later hoorde ik van de juf dat de moeder van deze dyslectische jongen geëmotioneerd vertelde dat haar zoon enthousiast thuis had verteld dat er een liedje in de klas was gezongen dat over HEM ging, over ZIJN dyslexie!

Als kinderen zichzelf herkennen in een van de dierenpersonages, voelen ze zich gesterkt. Bovendien probeer ik ze een ‘lijflied’ mee te geven, dat ze kunnen zingen op het schoolplein wanneer iemand een rotopmerking maakt.

 

“Ik ben ik, ik ben ik, wat je ook zegt ik geef geen kik.
Ik blijf lekker bij mezelf, want dat ben ik!”

De crux zit in het eind van het lied en daarmee vormt het een perfect startpunt van een belangrijke discussie in de klas.